σε παρακαλω φυγε σου λεω
δεν θελω παλι να μου θυμιζεις οτι ποτε δεν μπορεσες ποτε εσυ να μου χαρισεις
να ξερεις ομως η αγαπη δεν ειναι κατι που την πουλας η την αγοραζεις.
μονο οταν την νιωσεις μεσα σου τοτε μονο μπορεις να την εκτιμας
δε σου ζηταω να με αγαπησεις
μοναχη μου ησυχη θελω να με αφησεις αφου ξερω καλα εσυ δεν με κοιτας ποτε.
δεν θελω ουτε απο τη γειτονια μου να περνας αφου παντα με πικρες αναμνησεις μεσα μου με γεμιζεις
φυγε παρακαλω σου λεω.
σου γραφω με τη καρδια μου γεματη παραπονο
με τη ψυχη μου γεματη θλιψη μεσα μου
ειμαι δυστυχισμενη που βλεπω τα ονειρα μου να διαλυονται
σαν συνεφα που τα παιρνει το χειμωνιατικο αγερι.
και για την κατασταση μου αυτη φταις εσυ καλε μου
εσυ το φως μου η λατρεια μου
εισαι η μονη ψυχη που με ενοιωσε σε αυτον το κοσμο
η μονη υπαρξη που λατρευω περισσοτερο απο τον ευατο μου
ναι καλε μου με πληγωνει βαθεια η συμπεριφορα σου που δεν μου μιλας πια.
βλεπω πως επιδεικτικα φλερταρεις με αλλη φιλη εκει μεσα στο φεεις σου καλε μου.
περασαν τοσες μερες που εφυγες και δε σου εγραψα ακομη
περιμενω μια στιγμη ησυχιας
αλλα τετοιες στιγμες δεν υπαρχουν για μενα.
απλα θα ηθελα να σου γραψω απλα ησυχα ενα ωραιο πρωινο να σε ευχαριστησω για τον αποχαιρετισμο που μου εστειλες.
θα ηθελα να σου μιλησω για τον ερωτα..
ποτε ανθρωπο δεν αγαπησε οπως σ 'αγαπω..
δεν ξερω πια αν ζω αν τρωγω αν μιλω αν αναπνεω
ξερω οτι σ 'αγαπω..
βλεπεις οταν εφυγες απο κοντα μου δεν ηταν δυνατον να υποφερω
γιατι δεν υπηρχε στη καρδια μου τοπος και πονος.
σε ειχα κρατησει στην αγκαλια μου ω! λατρευμενο μου κορμι.
σε ειχα σφιξει πανω στη καρδια μου εσυ εζησες ησυχα πανω μου σαν να μην εχεις χασει τιποτα
ξερεις τι μαρτυριο ειναι να περιμενεις ενα φιλι μερα με τη μερα ωρα με την ωρα.
νιωθω το κρυο και τη ζωη μου μεσα στη μοναξια και εσυ δεν εισαι εδω κοντα μου.
σπαει η καρδια μου απο τον πονο της για ενα σου ακομη φιλι.
ανοιξα τη πορτα εκει στο σκοτεινο διαδρομο που μενεις μονος σου
και βγηκα δειλα δειλα κατεβηκα της σκαλες για να σε συναντησω οπως καθε βραδυ
κατω απο το υποστεγο και μεσα στη βροχη που σου αρεσει
δε θυμομουν τη αφησα πισω για να ερθω στη βροχη τοσο πολυ φωτιζε το μελλον η μοναξια σου
μειναμε στη βροχη διατηρουσαμε τη φλογα μεσα μας με το βλεμμα μας
με το σφιξιμο των χεριων τα ομορφα ερωτικα σου λογια που εσβηναν μεσα στο σκοταδι
εξω στη βροχη.
αποβραδο
πεταξα διπλα σε ενα παγκακι το μισοκαμενο μου τσιγαρο και προχωρησα μονη μου
μεσα στο μουντο αποβραδο με ενα κομπο λυπης μεσα μου μεγαλο
ματωμενο κλαδι ξεχασμενο απο το πολυ καιρο ειναι η χαρα μου
συλλογιεμαι τα τοσα λουλουδια μιας αχαρης νιοτης τοτε που σε ειχα κοντα μου που μου χαρισες
εφυγες και σκορπισαν στους τεσσερις ανεμους ολα τωρα
αναβω αλλο ενα τσιγαρο και τοτε η νυχτα προβαλλει μεγαλοπρεπα μπροστα μου
γυροφερα στα στενα δρομακια του παρκου μονη μου ματαια
επεστρεψα σπιτι μου με κλαμα και η σκεψη μου εκει στο παγκακι του παρκου ακομη να ειναι
που γραψαμε με τα κλειδια το ονομα μας
η σκεψη μου εκει και σε σενα
αφου η συντροφια σου δεν ειναι εδω μαζι μου.
